Το παγωτό, η αγαπημένη δροσιστική νοστιμιά του καλοκαιριού αποδεικνύει πως οι γεύσεις μπορούν να ταξιδεύουν από τον έναν τόπο στον άλλον, ενώνοντας τους ανθρώπους. Η ιστορία του παγωτού είναι μεγάλη και φθάνει πίσω στο χρόνο μέχρι το σπουδαίο πολιτισμό της αρχαίας Κίνας, περνάει από την Ανατολή έρχεται στην Ευρώπη ενώ φθάνει έως την Αμερική.
Οι πρώτες αναφορές σε παγωτό έρχονται από την Κίνα το μακρινό 600 π.Χ. Φτιαχνόταν από χιόνι, γάλα και βρασμένο ρύζι ενώ ο πάγος διατηρούνταν για εβδομάδες σε υπόγειες αποθήκες.
Από τα πρώτα μέρη στα οποία παρουσιάζεται η ύπαρξη παγωτού είναι η Κωνσταντινούπολη όπου υπήρχαν αποθήκες πάντα γεμάτες με χιόνι για το αραίωμα των σερμπετιών στο σαράι του σουλτάνου σύμφωνα με τους περιηγητές του 16ου αιώνα.
ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Πολύ πιο κοντά στο σημερινό παγωτό ήταν η συνταγή που εφηύραν οι Ιταλοί στις αρχές περίπου του 17ου αιώνα. Ζέσταιναν ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και ζάχαρης, το αρωμάτιζαν με πολτό φρούτων και το χτυπούσαν για ώρα μέσα σε ένα λουτρό από σπασμένο πάγο και αλάτι.
Μέχρι τα μέσα του αιώνα οι γρανίτες και τα παγωτά είχαν φθάσει ως τις Βερσαλλίες, αλλά η τιμή τους ήταν αρχικά απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς.
ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Για να εντυπωσιάσει τους υψηλούς καλεσμένους του, ο Βαυαρός Αντιβασιλέας Ιωσήφ Λουδοβίκος Κόμης του Άρμανσπεργκ ζήτησε από το ζαχαροπλάστη Κάλβο να φτιάξει για πρώτη φορά παγωτό. Η φήμη του παγωτού είχε ήδη φτάσει και στη χώρα μας από την Ιταλία. Ο Κάλβος, με τη σειρά του, είχε τη φαεινή ιδέα να φτιάξει εντυπωσιακό παγωτό. Έτσι, χρησιμοποίησε μεταλλικά χρώματα ώστε το παγωτό να παρουσιαστεί … έγχρωμο! Το δημιούργημα του δεν είχε μεγάλη επιτυχία κάνοντας δειλή εισαγωγή του τόσο ωραίου αυτού δροσιστικού γλυκίσματος στην αθηναϊκή μας κοινωνία.
Ευτυχώς, ένας άλλος ζαχαροπλάστης, ο Καρδαμάτης, μετά το 1840 ανέλαβε με επιτυχία να το αποκαταστήσει και να το κάνει πρωταγωνιστή στα έτσι κι’ αλλιώς λιγοστά τότε ζαχαροπλαστεία. Μεγάλη ώθηση στη ζαχαροπλαστική εκείνης της εποχής έδωσαν κάποιοι πρόσφυγες Επτανήσιοι, που είχαν μάθει καλά την ιταλική ζαχαροπλαστική τέχνη στην πατρίδα τους και μετέφεραν την τεχνογνωσία και στην Αθήνα.
Έτσι, μετά το 1855, ξεπετάγονται κυριολεκτικά δεκάδες γαλακτοπωλεία και ζαχαροπλαστεία. Πρόκειται για πραγματική έφοδο «φραντσέζικων», όπως αποκαλούνται, μαγαζιών. Το παγωτό είναι πλέον πανταχού παρών. Τα ζαχαροπλαστεία πουλάνε γαλακτοκομικά, πάστες και άλλα γλυκά ευρωπαϊκού τύπου, γλυκά ταψιού, παγωτά και ζαχαρωτά σε χρυσόχαρτο.
Τον 20ο αιώνα οι πλανόδιοι παγωτατζήδες έγιναν σύμβολο μιας μεταπολεμικής Ελλάδας που εκσυγχρονιζόταν. Με το καρότσι τους γεμάτο παγωμένη κρέμα και παγωτά κασάτα περιφέρονταν στις γειτονιές και πούλαγαν την γλυκιά πραμάτειά τους. Μέσα σε ένα μεγάλο κάδο με χιόνι (ή έτοιμο πάγο αργότερα), έριχναν στρώσεις αλάτι για να διατηρείται η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν. Εκεί βύθιζαν ένα δεύτερο κάδο πιο μικρό, γεμάτο παγωτό, το οποίο κάθε λίγο ανακάτευαν με μια μεγάλη ξύλινη κουτάλα για να μην κρυσταλλώνει
ΠΑΓΩΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟ
Dondurma είναι στα τουρκικά το παγωτό. Η νοστιμότερη γεύση του είναι το Kaymaklı Dondurma (καϊμακλί ντοντουρμά), δηλαδή το παγωτό καϊμάκι, που φτιάχνεται από κατσικίσιο γάλα, ζάχαρη, σαλέπι και μαστίχα.
Θεωρείται ότι προέρχεται από το Καχραμάνμαρας, μια περιοχή στα βάθη της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Το Kahramanmaraş φημίζεται για την παραγωγή του σαλεπιού και ενός αλευριού που παράγεται από αποξηραμένους κονδύλους ορχιδέας, συστατικά που χρησιμοποιούνται στη παραγωγή του dondurma. Πρόκειται για ένα «ελαστικό παγωτό» που κόβεται και με μαχαίρι. Στη Συρία το πασπαλίζουν με πράσινο φιστίκι.
Ένα τέτοιο δροσερό ταξίδι δεν μπορεί παρά να σου ανοίξει την όρεξη για χειροποίητο παγωτό με αγνές πρώτες ύλες από τα Γιούλια!
